Cykl obrazów prezentowanych na wystawie „Czy jest bezpiecznie?/Is it safe?”, pomimo ich stylistycznego zróżnicowania odnosi się do jednego z najbardziej powszechnych zjawisk – wszechobecnego uczucia niepewności. Czy jesteśmy o krok od nieubłaganie nadchodzącej katastrofy? Co ją spowoduje – kryzys gospodarczy, nagłe załamanie polityczne czy może nieodwracalna degradacja środowiska naturalnego? Czy poza tymi oczywistymi możliwościami nie ma innych niepokojących symptomów? Nie każdy może je dostrzec, u niektórych wywołują tylko pełne pogardy wzruszenie ramion, ale nie dajmy się zwieść – czasami niebezpieczeństwo uderza z najbardziej nieoczekiwanego kierunku. Niekiedy nawet absurdalne, irracjonalne przeczucia stają się rzeczywistością. Czy tak będzie tym razem?

Zróżnicowana pod względem stylistycznym kolekcja prac została zrealizowana na podstawie fotografii wykonanych przez autora lub znalezionych w internecie i poddanych zasadniczej transformacji. Wizualnie odmienna od prezentowanych wcześniej cykli „Portrety pamięciowe
i „Alchemia Iluzji” tworzy zamknięty projekt, w którym artysta łączy pozornie odległe tematycznie
i formalnie wątki. Jest to w jakiś sposób znak czasów w których żyjemy – modelowy życiorys malarza, który przez lata dochodzi do jednej, charakterystycznej dla siebie, oryginalnej stylistyki,
a następnie używając jej maluje kilka arcydzieł i umiera – odchodzi w przeszłość. Wobec wielości artystów i nadprodukcji sztuki postulat nieustannego poszukiwania „nowego” staje się coraz trudniejszy, jeśli nie niemożliwy do zrealizowania. Dla autora cykl „Czy jest bezpiecznie” to rodzaj malarskiego projektu, w którym style i gatunki dobierane są arbitralnie do realizacji określonego celu i po zakończeniu prac nad danym zagadnieniem nie muszą być kontynuowane,
w przeciwieństwie to poszukiwań warsztatowych.

Już podczas powstawania „Alchemii Iluzji” artysta, wzorem średniowiecznych alchemików konstruował urządzenia wspomagające proces projektowania obrazów – kalejdoskopy, systemy odbłyśników czy blend. Tym razem część obrazów powstała za pomocą maszyny specjalnej maszyny, która zdolna jest  za pomocą działań wyłącznie optycznych (odbicia, refleksy, krzywe zwierciadła, multi-projekcje), tworzyć dowolną ilość prac w zadanej  i modyfikowalnej stylistyce. Urządzenie to „żywi” się obrazami zapisanymi jako pliki komputerowe. Efektem tego procesu         w dalszym ciągu jest obraz zapisany cyfrowo a kolejne wyzwanie to przetworzenie go na płótnie tak, aby dwuwymiarowy projekt nasycić za pomocą manualnego wykonania odpowiednią dawką emocji, tworząc unikatową, istniejącą tylko w jednym egzemplarzu całość.

Istotna jest zatem nie ślepa wierność wybranej stylistyce a raczej utylitarne dostosowywanie jej do okoliczności czy wręcz śledzenie mechanizmu ich powstawania.
W ten sposób artysta prowadzi dialog z tym, co jest wobec malarstwa zewnętrzne lub nawet z tym, co je zawiera i przekracza.